نیت

از حجت الاسلام عالی شنیدم که با کمک جمله ای از دعاهای صحیفه ی سجادیه فرمودند:

اگر انسان بخواهد ولی معصوم محور زندگی او شود باید 2 اتفاق درونش رخ دهد و دو گام بردارد:

1-تصعید نیت

پایین ترین درجه ی نیت دنیاست که در اینجا حتی عبادات بوی دنیا میدهد و این نیت می تواند رشد کند و به درجه ای بالاتر برسد مثلا بخاطر ترس از جنهم و شوق به بهشت و اما درجه ای بالاتر که به خاطر محبت و رضای خداوند است. وقتی نیت از سطح دنیا رشد کرد و به رضوان الهی رسید می گوییم نیت صعود کرده ست.

خلاف طریقت بود کاولیاء

تمنا کنند از خدا جز خدا

تو کز دوست چشمت به احسان اوست

تو در بند خویشی نه در بند دوست  

 

2-وفور نیت

یعنی گسترش نیت که به دو صورت معنا می شود:

_ بجای اینکه بطور معمول فقط در عبادات نیت کنیم به کارهای دیگرمان هم که ظاهر عبادت ندارند گسترش می یابد و اینجا نه تنها عباداتمان بوی دنیا نمی دهد بلکه دنیایمان بوی عقبی می دهد.بلکه هر آب خوردنی خوابیدنی سخن گفتنی و هر کار عادی دنیوی با نیت رضای الهی انجام شود.

_ نیت در دل از محدوده ی زمان و مکان بیرون میرود.مثلا اینکه تو حقیقتا در دل داری و نیت می کنی که اگر من در کربلا بودم فلان می کردم.با این کار تو می توانی در عبادات تمام اولیاء و انبیاء شریک شوی.

رسول اکرم ص می فرمایند:

من احب قوما حشر معهم و من احب عمل قوم اشرک فی عملهم

..............

استاد صفایی حائری ره در جاهای مختلف انسان رو در این راه اسیر سه چیز معرفی می کنند که در این جمله خلاصه می شود:

« آیا دلم و دل خلق و جلوه های دنیا از من بزرگترند که شب و روز مرا می چرخانند؟؟ »

(کتاب رشد استاد - تفسیر سوره ی عصر)

بیاین یک مدت هر شب فکر کنیم که کارای ما رو کدوم یکی از اینا می چرخونه؟؟؟

حالا شاید سخت باشه لحظه به لحظه فکر کنیم

بیاین روزی سه چار تا از کارای معمولیمونو بسنجیم...

انشاالله سر فرصت این اسارت ها رو با بیان استاد بیشتر باز می کنیم.