اسارت

سرم را پایین می اندازم تا سر ها را به روی نیزه نبینم...

 اما از روی سایه هم میشود تشخیص داد،

 سایه ی کوچک تر سر برادرم علی اصغر است.

عبد,آزاده ای شکل گرفته

آدمی از لحظه ای که از محدودها و از محکوم ها آزاد می شود و از لحظه ای که دیوار ها را می شکند و تولد می یابد.از همین لحظه به خدا می رسد و به عبودیت او راه می یابد و از فرورفتن و هرز شدن نجات می یابد.آنجا که تو نیرو ها را, بخار ها را مهار میکنی و حرکت و نوری بسازی,در واقع بع عبودیت رسیده ای.

پس عبد آزاده ای است که شکل گرفته و جهت یافته. و عبودیت پس از آزادی است. و آزادی از آزادی است...

عبودیت رویش است.فلاح است.نه تذبذب نفاق را دارد و نه تحجر کفر را.

                                                                                                                                                  استاد صفایی

غدیر مبارک!