عذر تقصیر بر آستان امام علی النقی(ع)
و کسانی که وقیح گوییهای این خواننده را آزادی بیان قلمداد می کنند، نگاهی هم حرم تخریب شده عسگریین داشته باشند و خون های شیعیان، که فقط به جرم اکثریت بودن در عراق و بحرین به زمین ریخته می شود و آزادی بیان هیچکس هم به درد نمی آید. تاریخ یکصد ساله اخیر ایران هم نشان داده که بیشترین ضربه به آزادی را کسانی زده اند که از آن سوء استفاده کرده اند و آن را به آزادی همجنسگرایی و توهین به مقدسات فروکاسته اند.
می گویند در برخورد با یک منکر، اگر هزار نفر فقط چهره در هم بکشند و ناراحتی خود را علنا نشان دهند، بهتر و موثرتر است از اینکه فقط یک نفر به شدیدترین وجهی برخورد کند. و اگر هر کسی که دستی و جایی در عرصه مجازی دارد (از کامنت در یک سایت گرفته تا یک ایمیل یا یک پست در یک وبلاگ یا یک موضع گیری در یک خبرگزاری، تا هک کردن و حمله سایبری و....) چیزی بگوید، آنگاه معلوم می شود در مقابل تعداد اندک هتاکان که مقدسات شیعه را وسیله بیان ذهنیت های آلوده خود و نیز تسویه حساب های سیاسی کرده اند، (و کثرت آنها مجازی است و لینک دادنشان به همدیگر، آنها را پرشمار نشان می دهد)، انبوهی از متدینین هم هستند. و البته اینترنت هم می تواند وسیله ای باشد در دستان «جوانان عجم» که با همان ابزار با آن مقابله کنند. این ظرفیت هم اکنون در ایران موجود است، نگاه کنید به انبوه وبلاگ ها و سایت ها و مشارکت های در این عرصه.
یاد مرحوم مدرس بخیر که همه شنیده ایم که گفت «سیاست ما عین دیانت ماست» و نشنیده ایم که آن را در چه موقعیتی گفت. مدرس در جلسه مجلس شورا می گوید (از حافظه نقل می کنم): «به صدر اعظم شهید عثمانی گفتم که اگر کسی به خاک ایران حمله کند، اول به او تیر می اندازیم. بعد که کشته شد ]...[ (تحقیق می کنیم ببینیم مسلمان است یا خیر. البته مدرس با طنز خاص خود، راه ساده ای را برای این تحقیق پیشنهاد می کند!!!). اگر مسلمان بود، بر او نماز می گزاریم و خاک می کنیم و اگر نه، بدون نماز میت او را خاک می کنیم. سیاست ما عین دیانت ماست.» حیف که در عوض، دیانت ما کاملا شبیه سیاست ما شده است. شیعیگریمان کجا رفته؟
